چهارده اختر تابناک قسمت مربوط به امام حسن مجتبی (ع)

اشاره

«به خدا سوگند، اگر یارانی می یافتم شب و روز را در «جهاد» با معاویه می گذرانیدم».

«امام حسن (ع)»

[ صفحه 90]

ولادت امام حسن

امام حسن علیه السلام فرزند امیرمؤمنان علی بن ابیطالب و مادرش مهتر زنان فاطمه ی زهرا دختر پیامبر خدا (ص) است.

امام حسن (ع) در شب نیمه ی ماه رمضان سال سوم هجرت در مدینه تولد یافت. وی نخستین پسری بود که خداوند متعال به خانواده ی علی و فاطمه عنایت کرد.

رسل اکرم (ص) بلافاصله پس از ولادتش، او را گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. سپس برای او گوسفندی قربانی کرد، سرش را تراشید و هموزن موی سرش - که یک درم و چیزی افزون بود - نقره به مستمندان داد. پیامبر (ص) دستور داد تا سرش را عطرآگین کنند و از آن هنگام آیین عقیقه و صدقه دادن به هموزن موی سر نوزاد سنت شد. این نوزاد را حسن نام داد و این نام در جاهلیت سابقه نداشت. کنیه او را ابومحمد نهاد و این تنها کنیه ی اوست.

لقب های او: سبط، سید، زکی، مجتبی است که از همه معروفتر «مجتبی» می باشد [1] .

[ صفحه 91]

پیامبر اکرم (ص) به حسن و برادرش حسین علاقه ی خاصی داشت و بارها می فرمود که حسن و حسین فرزندان منند و به پاس همین سخن علی به سایر فرزندان خود می فرمود: شما فرزندان من هستید و حسن و حسین فرزندان پیغمبر خدایند.

امام حسن هفت سال و خرده ای زمان جد بزرگوارش را درک نمود و در آغوش مهر آن حضرت بسر برد و پس از رحلت پیامبر